Na een weekje overuren kloppen in Birmingham, stond ik samen met enkele kameraden op zaterdag 10 februari aan de start van de Trail des 3 vallées in Couvin.

We waren in onze nopjes, niet onmiddellijk omdat ik persoonlijk zo fris en monter aan de start verscheen, wel omdat het gesneeuwd had. Hoe dichter we Couvin naderden, hoe witter het landschap werd.
Geen ervaring hebbend met gedraaf in de sneeuw, was het voor de start toch wat rondneuzen om te zien wat voor schoeisel de andere deelnemers hadden aangebonden. Meer profiel dan op andere trails of … of … ? Nu ja, ’t is niet dat we de wagen hadden volgeladen met een uitgebreid gamma aan schoenen: ’t was te doen met hetgeen we mee hadden en dat wou zeggen in mijn geval: duidelijk minder profiel dan de rest van het pak en dat zorgde toch voor een licht verhoogde hartslag. Er waren 3 afstanden voorzien: een 31km met 850hm, een 21km met een dikke 500hm en een trail découverte van 11km.

Zoals een ongeschreven wet in het trailgebeuren vereist, werd de start een beetje uitgesteld en met een kwartiertje vertraging werd de meute van toch dik 750 lopers in gang gezet door de “3…2…1 – Amusez-vous” van madame la presidente, een bijzonder sympathieke dame zo bleek na een babbeltje achteraf.

Trail lopen is tegenwoordig een hype maar er is toch duidelijk een verschil tussen een trailtje in Vlaanderen en een trailtje meer richting de Franse grens. Alles is er een beetje met de natte vinger georganiseerd en je kan maar best zelfvoorzienend te werk gaan. Ookal zijn het lange inspanningen, bevoorradingsposten zoals op een marathon zal je er niet vinden. Halverwege staat er meestal wel een tentje waar ze je een bekertje water of grenadine van de hand kunnen doen en met wat geluk kan je nog vlug een handvol rozijnen meegraaien of wat zoute bretzels indien je dat zou verwerkt krijgen. Me laten vangen doe ik niet meer en loop tegenwoordig alles met een rugzakje met een halve liter water (die ik dan kan bijvullen) en een verzameling aan gellekes dat ik naar eigen believen kan verwerken. De man met de hamer met nog één of meerdere steile beklimmingen te gaan is écht geen graaggeziene gast. Einde intermezzo, terug naar het witte landschap in Couvin.
Lees verder Trail Couvin – Sneeuwloopje →

Zoals wel vaker gebeurt ben ik gezellig bezig met mijn 100+ km week wanneer een aankondiging van de LPM marathon verschijnt. Waarom ook niet, ik heb zondag toch niets te doen. Tapering? Nooit van gehoord.

De LPM marathon valt midden in de winter, en vindt plaats in het mooie natuurdomein ‘Kattevennen’. In het bos dus. Vorige edities volgden een smal asfaltpad door het bos, maar men wou eens experimenteren met lange stukken offroad in het parcours. In een winterseizoen is dat dus modder en plassen. En takken in je gezicht en boomstammen in de weg. Daarbij is er geen meter vlak in dat bos. Het is omhoog of omlaag. Niet echt steil, maar toch in totaal een 350 hoogtemeters.

Ik vertrek heel rustig, het is vooral genieten van de mooie zondag en van het bos. De eerste halve verloopt vlekkeloos. Ik heb een oogje op het podium 50+ (de leeftijdscategorie, niet de gewichtsklasse ) en weet ongeveer wie er voor mij zit. Na 8 km zit ik netjes in de voeten van de eerste M50 te lopen. Perfecter kan het niet, gewoon relaxed volgen. De eerste halve marathon wordt afgejogd aan 14 km/h. Dat verdient zelfs een schouderklopje denkt ook Jonathan die me op dat moment voorbijraast aan de kop van de 11,5 km wedstrijd.
Lees verder Bosmarathon Genk aka LPM marathon 2018 →

Op weg naar Rotselaar lag de weg er hier en daar nog glad bij, maar toch daagde om 10h15 reeds heel wat volk op voor diverse afstanden langs de Demer tussen Betekom en Werchter. Ondertussen waren een 10-tal anderen in de weer met het buffet, de tafelschikking, de prijzentafel enz…

Na een verkwikkende douche volgden de apero, de traditionele speeches, de tombola en een heerlijk buffet zodat elk rustig kon bijpraten over haar/zijn 2018 plannen. En nu maar duimen dat elk van alle mogelijke blessures en kwaaltjes gespaard blijft. Maak er een super sportief 2018 van !

Dit weekend trokken een aantal HRC dames onder toezicht van Paul richting Egmond aan Zee.
De Halve Marathon is één van de grote klassiekers in Januari. Zand, wind , duinen, al dan niet guur weer…al deze ingredienten maken er een lekkere Nieuwjaarscocktail van. Wie nog wat in het duister tast omtrent de conditie kan ook inschrijven voor de de kwart marathon (10.5). Aniek, Sabine en Paul vonden een kwartje dus voldoende. Kirsten, Gerda en Monique wilden genieten van het langere werk en overleefden afstand, strand en duinen wonderwel. Het is nu enkel nog wachten op hun relaas!!!

Dicht bij huis stond de eerste editie van de Wijngaardbergtrail op het programma. Tom B. lijkt eindelijk terug verlost van de knieperikelen en werd beloond met een mooie 2de plaats op de korte afstand (7km).

Voor Jonathan waren de afstanden in Wezemaal ongetwijfeld veel te kort, dus trok hij richting Olne voor “Le trèfle à 4 feuilles”. Hij hield het bij 3 lusjes, en het werd een leuke, harde strijd met zijn “copain” Rik waarbij Jonathan uiteindelijk aan het langste eind trok.

Behoorlijk wat leden haalden einde jaar toch nog es de loopsloefen uit de kast om 4, 8 of 12km te hollen,of te bollen,…Sommigen gaven het ook nog een jenever tintje om “sneller” te recupereren.

HRC wenst ieder een geweldig, groots, sportief en vooral gezond 2018 toe….!!!!! Een aantal dames vliegt er straks  reeds in en trekt naar Egmond aan Zee om weer, wind, zand en water te trotseren op de beruchte HM. Dat wordt daar een “makkie”!!

Met meer dan 30 leden die één of meerdere rondjes doorheen het Sportkot en kasteel Arenberg liepen, kan HRC het sportief jaar zo goed als afsluiten met een dikke eindejaarsknipoog richting het goede doel.

Per deelnemer verhoogt de club tevens het bedrag dat naar de Warmste Week gaat! Bedankt allen! Op naar een spetterend eindejaar in familie en met vrienden. Geniet ervan en laat de beentjes maar af en toe rusten.

Na een ochtendje sneeuw werd het een moddertrailke op sommige plaatsen. Tim heeft ongetwijfeld wat winterse sterrekes gezien op de langste afstand. De conditie stond toch niet helemaal op punt.

Karolien behaalde een 3de plaats bij de dames op de 21km. Sjiek gedaan! Nog iets later was het aan Wouter, Davy, Ward, Kris en Helena om te ploeteren.

Op hun gezichten stond te lezen dat het lol was . En dan was er nog de 9K, waar Greet, Andrea, Karina, Monique en Gerda van Mollendaal konden genieten.

• De Bear Trail­­ is voor mezelf reeds enkele jaren een wedstrijd waar ik naar uitkijk. Enkele redenen hiervoor: in m’n jeugd ben ik daar ontelbare keren op vakantie geweest met (en zonder) de ouders. Het is een beetje als een tweede thuis en daarom keer ik daar ook steeds graag terug, zelfs al is het om de ziel uit m’n lijf te lopen. Verder is het ook een parcours dat me ligt: mooie afstand (38km), redelijk wat hoogtemeters (850+) en eigenlijk nooit écht enorm technisch. Dat zorgt ervoor dat er nog wat snelheid mee gemoeid is en dat ligt me wel. Van té technisch “gekleffer” krijg ik al snel m’n buik vol, toch als ik een wedstrijdnummer heb opgespeld.Zondagochtend: sportzak gevuld met alles wat ik mogelijks zou kunnen gebruiken onderweg. Onderweg zijn er twee bevoorradingen (op 12 en 25k) maar je kan best volledig zelfvoorzienend te werk gaan. Trailrugzakje werd uit de kast gehaald, waterflesjes gevuld met sportdrank en verder vulde ik de sportzak met een variëteit aan sportvoeding (gellekes, winegums, mars, snickers, you name it … ) en een halve kleerkast aan sportkleding: op voorhand een keuze maken is niet weggelegd voor deze mens. Éénmaal aangekomen in Moelingen (Voerstreek, vlakbij de Nederlandse grens) kon ik beginnen selecteren: “Brrr, ’t is toch maar frisjes” en “ ’k Moet zien dat’k eten genoeg bij heb” kwam vaak in me op en zodoende kwam ik gepakt en gezakt aan de start. Ik liet m’n enkel nog intapen om het risico toch wat te beperken en om 10u werd het startschot gegeven en zette de meute zich in gang. Lees verder Bear Trail (door de bril van de “kop”) →

De eerste natuurmarathon van Gent, met bijhorende wedstrijden over kortere afstanden, zorgde voor een heuse toeloop. Parkeerproblemen zorgden ervoor dat de marathon iets later van start ging. Na 3km langs een hoofdweg beginnen de leukere stukken vanaf Mariakerke. Pascal heeft zijn tempo-coach in de hand, en loopt tot halverwege iets voor de 3h45′ ballonnen uit. Agnes, van nature een pure diesel, heeft diezelfde ballonnen nog niet in zicht, maar de turbo is aangeslagen.

Na 25km heeft ze die groep te stekken, en het is “erop en erover”. Pascal loopt nog zowat 1’30 verder voorop. Vanaf de 29km lopen beiden samen en halen continu in want de man met de hamer, samen met zijn vriend “Westenwind”, maakt dat velen beginnen te “sterven”.

Maar beiden draven daar…..Pascal moet al eens een gaatje laten vallen maar bijt nog eens een extra portie tanden stuk. Op 3km van de meet is zjn vat ook helemaal leeg. Op karakter is het nu doorgaan tot in de Blaarmeersen. Ondertussen zoeft Agnes verder en loopt – het wordt een gewoonte – naar weer een nieuw PR (3h41’33”). Pascal wroet zich naar de sporthal en de meet, en laat de klok stoppen op 3h43’46”, ook een prima tijd. Proficiat aan beiden!!!!

 “Hamerke is nog veraf”