Deelnemers: Ward, Herman en Tim

Doel: Trail van 30km+ met 1000 hoogtemeters

Gezien ik me voor deze trail weer fantastisch had voorbereid, wou ik ditmaal toch niet alles aan het toeval overlaten. Zo vond ik het een goed idee om de dag voordien de omgeving toch al eens te verkennen met een wandeltocht van 22km. Zeker niet om dit achteraf als excuus te gebruiken …

Bij het aankomen op de startlocatie, op de dag van de trail, werd er al direct een eerste mentale tik uitgedeeld toen Herman zijn befaamde trailstokken bovenhaalde. Het besef kwam dan ook dat er stukken zouden zijn waar lopen niet echt meer een optie zou vormen. Al had mijn frank misschien al moeten vallen op het moment dat Ward de befaamde woorden “IK HEB EEN PLAN” uitsprak.

Over 1 ding konden we zeker niet klagen. Het weer was ideaal. Niet te koud, wat mistig met voldoende zuurstof en vocht in de lucht. Eigenlijk alles om een topprestatie te verzekeren. Al moeten we toegeven dat we mentaal nog niet klaar waren voor deze ideale omstandigheden. Alvast een excuus minder om te gebruiken.

Catherine ambieerde om de trail van 14km voor zich te nemen. Al was het maar om al dat jong geweld aan testosteron hun ding te kunnen laten doen.

En gelukkig was Catherine er bij. Ze stelde namelijk direct in vraag of ik eigenlijk wel genoeg drank mee had. Dus op haar aandringen koos ik er toch nog voor een extra halve liter drank toe te voegen aan mijn zak. Nog een excuus minder.

De start verliep zeer vlot. Zo heeft mijne kwebbel de volledige eerste 10km niet stilgestaan. Er was dus zeker energie met overschot langs mijn kant. De verschillen onderling waren in dit eerste deel ook nog zeer klein, al was er wel al visueel een verschil in de loopstijl. Ik wil nu niet specifiek iemand vernoemen, maar er liep er toch eentje net iets soepelere naar boven, en de andere net iets gedisciplineerder. Maar ja, lopen als een accordeon heeft denk ik ook wel zijn charmes?

Na een korte pauze op 10km, met reeds vermoedelijk het zwaarste deel van de trail achter ons, konden we nog alle 3 zeer fris starten aan het volgende stuk van de trail. Met in het voorruitzicht een afdaling van 400m op een dikke 2km. Graag had ik hierbij kunnen verkondigen dat hier mijn talenten kwamen bovendrijven, al was er hierbij geen rekening gehouden met Ward. Ik wil de woorden zot niet gebruiken, gezien dit zeker niet de juiste bewoording is, maar het verschil begon hier toch veel groter te worden.

Gelukkig hebben we er toch geen wedstrijd van gemaakt en zijn we zeer gedisciplineerd steeds teruggelopen zodat we toch steeds samen konden verder lopen. (Anders had ik toch enkele mentale tikken moeten verwerken.) De trail lopen als pure ontspanning met voldoende tijd om toch eens te genieten van het uitzicht gaf toch ook een speciaal gevoel.

Ondanks het feit dat het zwaarste stuk reeds achter ons lag, werd de trail steeds technischer en technischer. Zo had ik halverwege meer het gevoel dat ik een stabiliteitsoefening aan uitvoeren was onder leiding van Thalia. En ik vermoed dat iedereen wel weet hoe succesvol ik die uitvoer …

Tegen we kilometer 25 bereikten, begonnen de spieren toch lichte tekenen van verzuring te tonen. De 180 graden bochten zorgde er namelijk voor dat ik en Ward steeds in de lach schoten telkens we deze aan het uitvoeren waren. Vermoedelijk wegens het verschil in uitvoering. Al wees dit wel uit dat de mentale toestand zeker nog goed zat. Het feit dat er dus energie overbleef om uitgebreid in te gaan over de stukken parcours die we aan het afleggen waren zorgde ook voor een zeer goede sfeer.

Graag had ik ook kunnen melden dat er toch ergens een stuk was waar ik het voortouw nam, maar op een plaspauze van Ward na denk ik niet dat dit ooit aan de orde was.

Dus hierbij stel ik ook voor om Ward ineens om te dopen tot leider van de trailmusketiers. Hij heeft deze titel zeker ten volste verdiend. Indien andere clubgenoten graag deze tittel willen verkrijgen stel ik zeker voor de volgende keer mee aan te sluiten. Want het trailloopje was zeker voor herhaling vatbaar. Voor ons vormde het alvast een lichtpuntje in tijden van corona.

Normaal eindigen we zulke loopjes ook altijd in een brasserie om de wildste plannen te smeden voor het volgende jaar. Echter was dit in deze corona tijden niet mogelijk. Toch kwamen er tijdens het lopen wel enkele toffe ideeën boven drijven. “Als we nu eens een verlengd weekend organiseren met HRC waar we een paar Ardennenloopjes inplannen met een overkoepelend klassement? Genre algemeen klassement – bergtrui – beste jongere – beste senior, maar ook voldoende nevenklassementen zodat iedereen een kans maakt om iets te winnen? En zoals bij alle gekke grote koersen, ook een vlakke etappe om de groene trui te kunnen uitdelen?”

Je hoort het dus al. De ambities zijn aangewakkerd. Hopelijk krijgen we voor het volgende wilde plan meer mensen op de been.

(met  dank aan journalist van dienst Tim)