Na Valencia einde 2019 volgden er 2 corona-jaren. Corona-kilo’s kwamen er niet echt bij, maar het trainingsritme bleef beperkt tot 3 keer/week 1u rustig lopen, en nog wat zwemmen. Ergens einde 2021 begon het toch terug te jeuken om “deftig” te lopen, dus wat doet een mens dan? Juist, al eens een fartlek of een tempo-loop inlassen. Heel lang duurde het plezier niet, want de linker hamstring en rechter knie waren precies niet zo blij. Passage bij de dokter leidde tot een abonnement bij de kiné en shockwave op de knie. Het lichaam reageerde goed dus begin 2022 maar ingeschreven voor Nice-Cannes op 30 oktober 2022 want het leek erop dat we wel aan de start zouden geraken.

Coach Ronny was zo vriendelijk een trainingsschema te maken. Moet wel toegeven dat die piste-trainingen in het begin toch ook wel een mooie karaktertraining waren…

Voor het vege lijf was die verandering van belasting precies wat groot want na welgeteld 3 weken (en na “ik wil u liefst niet meer zien”afscheid van de kiné) was de rechter hamstring nu plots niet blij. Vers abonnement bij de kiné, andere reeksen dagelijke oefeningen, Ronny schema bijgepast om 3 weken wel volume te trainen maar geen snelheid en het lichaam was weer weer 95% in orde. De tapering deed zijn magie, en pijnvrij en met goed gevoel konden we afreizen naar Nice.

Het was prachtig weer in Nice. Afin voor de supporters dan toch, want zelf had ik de voorbije dagen al wel eens gevloekt bij het bekijken van het weerbericht.

‘s Morgens om 7u was het al een 19 graden toen Jan en ik naar de start wandelden. Goeie ambiance, en geen blauwe vuilzakken of extra kleding te bespeuren.

Om 8u ging het startschot. Op basis van de trainingen en de hele blessureproblematiek zou een tempo van 4’40” goed zijn (en 4’30” te hoog). Weg waren we, en zo fris als een hoentje ging het tegen 4’35”vooruit zonder ook maar iets te voelen van hamstrings of eender wat. Een mens denkt al eens “overdrijf niet zoals Tim dat misschien al eens zou gedaan hebben, of de man met de hamer komt straks langs”maar hartslag was OK dus gaan met de banaan.

Tegen kilometer 25 was het echter onaangenaam warm geworden – iets richting 24 graden en nergens schaduw want we lopen langs de kust – en mijn lichaam begon precies al wat te protesteren. Ook al dronk ik vanaf km 12 of 15 om de 2.5 km 2 bekertjes drinken, het volstond niet. Als je dan enkele mensen ziet afgevoerd worden met de ambulance, er enkele aan de kant ziet zitten onder een gele cellofaan, en er heel wat ziet stappen dan besef je dat je je best bij de realiteit neerlegt. Het werd dan ook een karaktertraining en gehark in het kwadraat om tegen een slakkentempo toch nog aan de finish te geraken. Voor de liefhebbers: het werd “net geen” negatieve split ttz de 2e helft was 16 minuten trager dan de eerste.

Heb me na de aankomst nog niet vaak zo slecht gevoeld – oud en top op de draad versleten. Maar kijk, enkele uren (op bed) later stellen we vast dat er niks geblesseerd is, en dat enkel de hamstrings goed zeer doen. Maar vooral dat dit in de gegeven omstandigheden het beste was wat ik ervan kon maken.

Nu, bijna anderhalve week na de marathon, ben ik blij dat ik hem gelopen heb ook al heeft het geheel zowel fysiek als mentaal veel gevraagd. Ik wil hierbij dan ook speciaal even nog enkele mensen bedanken voor hun steun: Ronny en Lien voor schema en algemene omkadering en gezelschap, Jan voor medische en vriendschapsdiensten, Kjell als top-kiné en last but not least uiteraard vrouw en kinderen!

Maar ben ik er nu uit of ik in april Rotterdam al wil lopen? Mmmm nog niet ….

Met dank aan loper en schrijver Kris VH