Gezien de deelnemers aan één van de meer populaire trails in België binnen HRC vrij algemeen als goed gek beschouwd worden, is het hoog tijd voor een kort recht van antwoord. Wat kan er nu zo verkeerd zijn aan deze stevige natuurwandeling met wat hellingen in de Semoisvallei ? Misschien het feit dat je er op de avond van Sint-Valentijn om 18u als de kippen bij moet zijn om een plaatsje te bemachtigen. De tickets voor het trail-feestje waren dit jaar op minder dan een uur uitverkocht, behalve dan voor de 75 Km versie. Jonathan had al in 2018 – onder een stralende zon en bijna zomerse hitte – bewezen dat ook Vlaamse benen een ereplaats kunnen bemachtigen (12e op de 50 km) ; Tim en Herman hadden er al een generale repetitie voor de 50 km van 2019 gehouden en Catherine had op de 15km al bewezen dat je geen 1,90 groot moet zijn om levend door de Semois te waden.
Op basis van enkele sappige verhalen over de kwaliteit van het bustransport in de streek, bleek Katja gemotiveerd om deze keer ook mee te doen aan de 29km. Tim, Herman (beide 50 km) en Catherine (15 km) hielden het bij de afstand van 2018. Vooral Tim werd van alle kanten aangespoord met een oproep van coach Ronny om toch zeker op minder dan 7 uur te mikken, de toezegging dat hij hierop ter plekke controle zou komen uitoefenen en, daarbovenop, een belofte van Agnes dat – indien dat vooralsnog toch niet zou lukken – het volgen van een strikt veganistisch diëet tot aan de volgende editie de oplossing zou brengen.
De start vanop het binnenplein van kruisvaarder Godfried van Bouillon verliep voor de 50km onder de pletsende regen. Vergeleken met de zomerse editie van 2018 een gewaardeerde verfrissing en een excuus om hier en daar een uitschuiver in de modder te verklaren. Tegen 10h30, bij de start van Katja en Catherine, was de ergste regen voorbij. Katja wist er een mooie plaats bij de dames uit te halen en finishte voor vriend Dieter. Ze beweert wel stellig dat ze de dag nadien dat ze bij vergissing meermaals voor een verdwaalde pinguin werd aangezien. Tim en Herman finishten beiden netjes binnen de voorziene tijd, al zal het veganistische diëet wel degelijk nodig zijn om alsnog de 7 uur binnen bereik te brengen.
Als je weet dat de landschappen tot de mooiste van België behoren en dat de gemiddelde snelheid van alle HRC’ers net geen 6 km/uur bedroeg, zijn er misschien nog HRC’ers die kandidaat zijn voor de editie 2020 ? Met dank aan coach Ronny voor de aanmoedigingen en fotoshoots ter plekke ; ook dank voor alle sympathiebetuigingen van HRC’ers voor de Bouillonnante “zotten”.
(proficiat aan het kwartet zotten en met dank aan specialist Herman)