Op een zondag om 6u15 opstaan, er zijn weinig redenen om dat te doen. Op 13 mei was de “goede” reden nog eens een marathon lopen. Nochtans had ik dit punt van mijn bucket-list al drie jaar geleden afgevinkt.

Aangekomen in Visé, moest ik nog eerst mijn loopnummer gaan ophalen. Tijdens de wandeling naar het secretariaat klonk Huey Lewis and the News door de luidsprekers. Geen slecht begin! De start van de marathon was perfect om 9u05 en na een plaatselijk rondje ging het richting Maastricht. Tijdens de voorbereidende trainingen was me al wel duidelijk geworden dat mijn tempo hoger lag dan in het verleden, maar de grote vraag was hoe lang ik het zou volhouden. Trouwens een wijs man had me al gewaarschuwd: “Records lopen op training of op de langere duurlopen zijn van weinig betekenis”.

Eenmaal de Maas overgestoken viel de massa al heel snel uit elkaar en na een 10-tal kilometer liep ik alleen. Het eerste deel van het parcours volgde voor een groot deel de oevers van de Maas. Het asfalt varieerde van smalle fietspaadjes door het groen tot gewone wegen langs industrie. Gelukkig veelal van het eerste en heel zelden van het laatste. Net voor Maastricht vond ik even aansluiting met het groepje dat 3u15 op het oog had. De doortocht door Maastricht was kort: het centrum werd immers niet aangedaan. Enkel de Helpoort en het Bonnefantenmuseum werden gepasseerd.
Lees verder Aan de boorden van de Maas →

Op zaterdag 12 mei liep ik samen met George en Marc de Furaloop in Tervuren. Na lange discussies werd er voor de “10 Miles” gekozen. Het weer was zonnig en tamelijk warm. De start werd gegeven om 14uur. Heel snel waren we in het Zoniënwoud. We liepen langs dreven en groene “valleien”, door het Arboretum en langs de Koninglijke wandeling. Het heuvelachtige parcours (met o.a. 2 steile hellingen rond 12-13 km) was prachtig en niet te druk. George en ik hebben 6 km samen gelopen. Marc bleef ietwat achter om te genieten van de stilte. Dan is George sneller gaan lopen. Hij was in form. We hebben elkaar teruggezien na de aankomst. We waren tevreden van onze prestatie en van het parcours. Een aanrader! Na en douche zijn we op de markt van Tervuren beland waar we lang gezeten hebben op een aangenaam terras. Het was een fijne dag!!!!
(met dank aan schrifster Colette)

Zondag 13 mei 2018, moederdag en ook Dwars door Brugge. Met enkele snelheidsmodellen hadden we er wel zin in. Het is altijd tof als je een doel hebt en zeker als dat doel een mooie loop is, een haalbare afstand met wat uitdaging, volledig plat en in ideale weersomstandigheden. Voor Marion was het zelfs al de derde keer en deze editie bleek weer verrassend anders dan de vorige.
De animatie onderweg mocht er zijn: de scouts met een mega fanfare op de Grote Markt en enkele schlagerzangers die vermoedelijk op eigen initiatief de lopers entertainden. We pikten ook verschillende sculpturen mee van de triënnale vloeibare stad die we langs ons parcours konden spotten.

Het beste van al waren natuurlijk onze super enthousiaste supporters, Dirk en Ward, zij hebben waarschijnlijk meer dan 15 km afgelegd om ons heel regelmatig toe te schreeuwen. We hebben het samen gehaald, “well done ladies!!”, en we hebben er samen een Brugse Zot op gedronken! Als dat niet voor herhaling vatbaar is.
(met dank aan schrijfster Mit)

Terwijl Greet aan de slag is op de marathon van Kopenhagen en Joeri in Maastricht (meer info volgt ), en een antal dames richting Brugge trekt, was Mei reeds een drukke maand.

Heel wat HRC -ers – met de bende van Berthold bij uitstek – trokken naar de Bosloop in Oud-Heverlee op om vertrouwde paden te genieten van Heverleebos.

De stoere jongens trokken naar La Bouillonnante (50km) waar Jonathan (12de) en Herman de zware uitdaging overwonnen. Tim weet nu dat het geen makkie is, maar het vizier is reeds op 2019 gericht. @Tim, “Is er geen weddenschap afgesloten dat volgend jaar onder de 7h gaat”?

Amper 16km stond op Ward zijn menu, maar de “Trail du Jambon” zorgde voor ca. 1000hm, en een zeer pittige start ( lees KLIM!!!). Na 50′ passseerde Ward boven aan de 5km ( de eerste passeerde na 28′). Maar zoals steeds leek het alsof hij amper zweet en afziet. En naarmate de wedstrijd vordert, schuift hij steeds verder op naar voor, ook op deze 16km zwoegtocht.
Na 2h22 en een verfrissende oversteek van de Semois op 600m van de aankomst in Membre was ook deze uitdaging een feit, en een extra paragraaf in Ward zijn nog pril trail-bestaan.

Terwijl de kopgroep in Parijs halverwege doorkomt in 1h03’01”, kunnen Thalia en Piet genieten van de charme van Ibiza. Al trekt de de massa richting Rotterdam, Parijs of een andere grootstad, beiden kozen voor dit welgekend eilandje voor hun eerste 42K.

Thalia werd 4de vrouw en 2de in haar categorie in 3H25. Piet einidgde 22de in de totaaluitslag, moest na 37km het tempo ietwat laten zakken vanwege krampen in de hamstrings maar finishte knap in 3h12. Proficiat aan beiden!!!!! EN geniet met volle teugen van de zon daar !!!

In 2018 worden de oude en vertrouwde “Ken je Streek” Loopjes terug van onder het stof gehaald. Met 110 leden valt er hier en daar wel een stukje bos, heuvel of veldwegje te ontdekken. Wezemaal opende op zondag 18 Maart de rij en het bezoekercentrum van de Hagelandse wijn was “the place to be”. Gastheer Davy wilde zijn trainingsgebied en “vals plat” laten zien.

Gezien het onmiddelllijk naar omhoog ging, vergat iedereen snel de kou.

Het concept bestond er dit maal in om de wandelknoopunten te gebruiken voor zowat 7.5 km of een goeie 10 à 11km (voor wie al dan niet op het rechte pad bleef).

Soep, broodjes en Hagelandse wijn zorgden nadien voor het toetje, maar eerst was er nog een “opletmoment”. Twee Waalse studentes hadden HRC gevraagd om een korte presentatie over een Waalse stad te mogen doen ( promo-filmke in het Nederlands). Dus Nijvel staat nu bij éénieder aangekruist als een sportieve stad!

EN NOTEER: Op vrijdagavond 6 April kan je tijdens de Appelboesemjogging terug genieten van de leuke heuveltjes tussen Gelrode en Wezemaal.

Begin Januari raadde iemand me de Aymon trail aan. Start en aankomst in Bogny-sur-Meuse, vlakbij Monthermé op zondag 25 februari. “Een speeltuin van singletracks in de bossen op de flanken van de Semois- en Maasvallei”. Het klonk enorm verleidelijk en zonder al te veel na te denken, schreef ik me in (de laatste beschikbare plaats, zo bleek).

Een week voor de feiten, begon ik het internet wat af te schuimen naar meer info omtrent die Aymon trail. Hetgeen ik te lezen kreeg was allerminst geruststellend: 32km (“oké”) met 1750 hm (“Oei”, de vorige in Couvin had er net 850 en dat was al niet van de poes) met vele steile hellingen (“zal voor iedereen wel zwaar zijn”) en steile technische afdalingen (‘Houston, we have a problem !”).

Zondagochtend, wekker om 5u15, vertrek om 6u richting Bogny: dik 2u bollen voor een start die gepland stond om 9u. Genietend van de zonsopgang in de voiture, kwamen we (ik had nog een compaan gevonden) mooi op tijd aan en om 8u55 stonden alle deelnemers opgelijnd aan de start. Het zonnetje deed z’n best maar de temperatuur was nog steeds -6°C en iets om mee rekening te houden. Een extra laagje thermisch ondergoed, handschoenen, muts, …
Er werden 3 wedstrijden gehouden: een trail van 15km en 700hm, de lange van 32km met 1750hm en dan ook nog een aflossingstrail op hetzelfde parcours van de 32km maar dan onder de vorm van 16+16.
De 32k en relais startten samen en waren goed voor 700 deelnemers. Op de 15k kwamen er een dikke 300 gegadigden in actie.

Start!

Onder veel gejuich en aanmoedigen van ondermeer een filmende drone kwam de meute op gang. Als je dan denkt dat iedereen de eerste vlakke km zou gebruiken om te gewennen aan de vrieskou of zich wat zou inhouden uit schrik voor wat komen zou, heb je het mis. De eerste km legde ik volgens mijn garmin af 3’26″/km en voor een keer liep ik niet op kop.
Lees verder Trailke over de grens →

Wat hebben trails en paddestoelen gemeen? Ze schieten bij momenten “en masse” uit de grond. Dus was het om 11H30 al heel druk in Kluisbergen en zijn gekend “bosje”. En gezien de lage temperaturen zat het cafetaria 1h voor de eerste wedstrijd al overvol! De trail marketing campagne heeft ondertussen ook gezorgd voor afstanden die voor iedereen zeer haalbaar zijn. Ward vertrekt als eerste voor zijn 15km, waar m.i. net iets teveel “macadam” inzat, maar ter compensatie waren de vergezichten aan Waalse kant om van te smullen; Net als Ward zijn tijd: 1h20. Traag maar gestaag is hij aan het bouwen….

Een goed uurke nadien staan Elena, Karina, Andrea en feestkonijn Walter te popelen voor hun 11km. Geen macadam, puur bos maar met wat vraagtekens of afstand wel juist was. Maar geen gezeur, het is trail dus iedereen puft lang genoeg. Elena komt fluitend de laatste helling af. Iets daarvoor etaleert jarige Walter zijn souplesse, maar nog daarvoor zitten de “Loch Ness” dames Karina en Andrea. “They did it”.

En als iedereen binnnen is zonder valpartijen en verstuikte enkels doemen de helikopters op in de lucht. Ah ja…tis Kuurne-Brussel-Kuurne…de wielergekte is ook terug van start.

Na een weekje overuren kloppen in Birmingham, stond ik samen met enkele kameraden op zaterdag 10 februari aan de start van de Trail des 3 vallées in Couvin.

We waren in onze nopjes, niet onmiddellijk omdat ik persoonlijk zo fris en monter aan de start verscheen, wel omdat het gesneeuwd had. Hoe dichter we Couvin naderden, hoe witter het landschap werd.
Geen ervaring hebbend met gedraaf in de sneeuw, was het voor de start toch wat rondneuzen om te zien wat voor schoeisel de andere deelnemers hadden aangebonden. Meer profiel dan op andere trails of … of … ? Nu ja, ’t is niet dat we de wagen hadden volgeladen met een uitgebreid gamma aan schoenen: ’t was te doen met hetgeen we mee hadden en dat wou zeggen in mijn geval: duidelijk minder profiel dan de rest van het pak en dat zorgde toch voor een licht verhoogde hartslag. Er waren 3 afstanden voorzien: een 31km met 850hm, een 21km met een dikke 500hm en een trail découverte van 11km.

Zoals een ongeschreven wet in het trailgebeuren vereist, werd de start een beetje uitgesteld en met een kwartiertje vertraging werd de meute van toch dik 750 lopers in gang gezet door de “3…2…1 – Amusez-vous” van madame la presidente, een bijzonder sympathieke dame zo bleek na een babbeltje achteraf.

Trail lopen is tegenwoordig een hype maar er is toch duidelijk een verschil tussen een trailtje in Vlaanderen en een trailtje meer richting de Franse grens. Alles is er een beetje met de natte vinger georganiseerd en je kan maar best zelfvoorzienend te werk gaan. Ookal zijn het lange inspanningen, bevoorradingsposten zoals op een marathon zal je er niet vinden. Halverwege staat er meestal wel een tentje waar ze je een bekertje water of grenadine van de hand kunnen doen en met wat geluk kan je nog vlug een handvol rozijnen meegraaien of wat zoute bretzels indien je dat zou verwerkt krijgen. Me laten vangen doe ik niet meer en loop tegenwoordig alles met een rugzakje met een halve liter water (die ik dan kan bijvullen) en een verzameling aan gellekes dat ik naar eigen believen kan verwerken. De man met de hamer met nog één of meerdere steile beklimmingen te gaan is écht geen graaggeziene gast. Einde intermezzo, terug naar het witte landschap in Couvin.
Lees verder Trail Couvin – Sneeuwloopje →

Zoals wel vaker gebeurt ben ik gezellig bezig met mijn 100+ km week wanneer een aankondiging van de LPM marathon verschijnt. Waarom ook niet, ik heb zondag toch niets te doen. Tapering? Nooit van gehoord.

De LPM marathon valt midden in de winter, en vindt plaats in het mooie natuurdomein ‘Kattevennen’. In het bos dus. Vorige edities volgden een smal asfaltpad door het bos, maar men wou eens experimenteren met lange stukken offroad in het parcours. In een winterseizoen is dat dus modder en plassen. En takken in je gezicht en boomstammen in de weg. Daarbij is er geen meter vlak in dat bos. Het is omhoog of omlaag. Niet echt steil, maar toch in totaal een 350 hoogtemeters.

Ik vertrek heel rustig, het is vooral genieten van de mooie zondag en van het bos. De eerste halve verloopt vlekkeloos. Ik heb een oogje op het podium 50+ (de leeftijdscategorie, niet de gewichtsklasse ) en weet ongeveer wie er voor mij zit. Na 8 km zit ik netjes in de voeten van de eerste M50 te lopen. Perfecter kan het niet, gewoon relaxed volgen. De eerste halve marathon wordt afgejogd aan 14 km/h. Dat verdient zelfs een schouderklopje denkt ook Jonathan die me op dat moment voorbijraast aan de kop van de 11,5 km wedstrijd.
Lees verder Bosmarathon Genk aka LPM marathon 2018 →